Znamię Suttona – co to jest? Objawy i sposób leczenia
Znamię Suttona to rodzaj zaburzenia barwnikowego skóry, wokół którego pojawiła się odbarwiona obwódka. Należy do dość często spotykanych przypadłości. Znamię Suttona jest nabyte, rzadziej wrodzone. Sprawdź, u kogo najczęściej rozwija się znamię Suttona i czy zmiana ta wymaga leczenia.
Znamię Suttona – co to jest?
Znamię Suttona inaczej nazywane jest znamieniem halo, znamieniem z odbarwieniem czy bielactwem odśrodkowym nabytym. To znamię melanocytowe, określane również łagodnym nowotworem melanocytowym. Do powstania znamienia Suttona dochodzi w wyniku nagromadzenia limfocytów (rodzaju białych krwinek) i następujących reakcji immunologicznych (układu odpornościowego), które prowadzą do niszczenia zarówno melanocytów (komórek barwnikowych) tworzących znamię, jak i komórek w jego bezpośrednim otoczeniu. Gniazda melanocytów ulegają rozproszeniu i uszkodzeniu. Patogeneza tego zjawiska, czyli to, jak powstaje, jest dokładnie poznana. Często czynnikiem inicjującym rozwój tego znamienia barwnikowegoLink otwiera się w nowej karcie jest oparzenie słoneczne, zwłaszcza ekspozycja na promieniowanie słoneczne w okresie dzieciństwa. Znamiona te współistnieją z chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak choroba Hashimoto i bielactwo, często są także obserwowane u pacjentów z atopowym zapaleniem skóry i zespołem Turnera. Istnieje tendencja do rodzinnego występowania tego typu znamion.
Znamię Suttona – u kogo pojawia się najczęściej?
Znamię Suttona rzadko występuje we wczesnym dzieciństwie. Pojawia się zwykle po 15.–20. roku życia, a liczba znamion zwiększa się i osiąga swój szczyt w 3. dekadzie życia. Następnie liczba znamion melanocytowych zwykłych ulega zmniejszeniu, ponieważ znamiona przechodzą w fazę inwolucji (czyli zmniejszają się i/lub zanikają). Częściej pojawiają się one u osób eksponujących ciało na działanie promieniowania słonecznego. Spotykane są z jednakową częstością u obu płci.
Znamię Suttona – obraz kliniczny
Najczęściej zmiana ta umiejscawia się na tułowiu, w tym głównie na plecach. Znamię Suttona na twarzy należy do rzadkości. Zmiana ma z reguły postać pojedynczego wykwitu. Choć możliwe jest utworzenie się paru znamion. Typowe jest znamię centralne, o średnicy 3–6 mm. Znamię Suttona charakteryzuje się regularnym, wyraźnym brzegiem i równomiernym, jasnobrązowym lub ciemnobrązowym zabarwieniem.
Niekiedy znamię to ma mniej typowy wygląd – może być zupełnie odbarwione, jasnoróżowe lub w kolorze skóry. Charakterystyczne jest powstanie wokół znamienia Suttona obszaru odbarwienia (o średnicy 0,5–1 cm). W świetle lampy Wooda jeszcze dokładniej można zauważyć wyraźnie odbarwiony pierścień.
Z upływem czasu może zaniknąć całe znamięLink otwiera się w nowej karcie, a obszar odbarwienia w późniejszym okresie może ulec repigmentacji (czyli zyskać ponownie prawidłowy kolor skóry). Proces ustępowania znamienia trwa od kilku tygodni do kilku lat i ma wieloetapowy przebieg. Można go przedstawić w następujący sposób:
Etap 1. Znamię ma obwodową depigmentację (odbarwienie).
Etap 2. Zabarwienie zmiany zmienia się na różowe z zachowaniem obrazu halo na obwodzie.
Etap 3. Znamię znika całkowicie i kolor skóry w tym miejscu wraca do normy.
Rozpoznanie znamienia Suttona
Jeśli zauważysz u siebie znamiona barwnikowe, skonsultuj się z dermatologiem. Aby zdiagnozować znamię Suttona, lekarz najpierw przeprowadza badanie podmiotowe – szczegółowy wywiad – i badanie przedmiotowe, czyli ogląda dokładnie zmiany na skórze. Dla specjalisty bardzo ważna jest wiedza, czy w Twojej rodzinie występowały: bielactwo, znamiona atypowe i czerniak złośliwy. Rozpoznanie opiera się jednak przede wszystkim na zastosowaniu dermoskopii jako metody przesiewowej, a w razie potrzeby na wideodermoskopii w połączeniu z fotografią globalną. Są to nieinwazyjne badania, polegające na wizualizacji struktur morfologicznych – lekarz posługuje się dermatoskopem, czyli małym urządzeniem, które pozwala oświetlić badany obszar i zobaczyć go w dużym powiększeniu.
Znamię Suttona wymaga diagnostyki różnicowej z czerniakiem skóry. W tym celu dermatolog może skierować Cię na wizytę u onkologa. Szczególną uwagę lekarzy z pewnością zwrócą liczne halo znamiona o nagłym początku. Do oceny transformacji znamion i różnicowania czerniaka z łagodnymi znamionami barwnikowymi stosuje się regułę ABCDE:
A – asymetria zmiany,
B – nieregularne brzegi,
C – nierównomierne zabarwienie,
D – duża średnica zmiany,
E – wzrost guzowaty wyczuwalny pod palcem.
Jeśli sprawdzasz zmiany na ciele samodzielnie, korzystając z tej metody, to pamiętaj, że te zmiany, które mają jedną lub więcej z wymienionych cech, wymagają obowiązkowo konsultacji lekarskiej.
Znamię Suttona – jak wygląda leczenie i kiedy jest konieczne?
Znamię Suttona nie wymaga leczenia. Powinno być jednak monitorowane i regularnie sprawdzane dermatoskopem przez lekarza. Duża liczba znamion barwnikowych jest istotnym czynnikiem ryzyka predysponującym do rozwoju czerniaka złośliwego. W 20% przypadków znamię Suttona jest powiązane ze znamieniem atypowym lub z czerniakiem złośliwym. U 30% osób pojawienie się takiego znamienia jest początkiem bielactwa.
W przypadku wątpliwości co do rozpoznania wskazane jest profilaktyczne usunięcie znamieniaLink otwiera się w nowej karcie – zabieg chirurgiczny z oceną histopatologiczną (pod mikroskopem). Jeśli znamiona stanowią dla Ciebie problem estetyczny, również możesz je usunąć. Do zabiegu mogą skłonić też pojawiające się dolegliwości, w tym m.in.: zaczerwienienie, powstanie strupa, krwawienie, swędzenie, ból i owrzodzenia w obrębie zmiany skórnej, niesymetryczność aureoli. Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu nasiękowym, z marginesem zdrowej tkanki o szerokości 1–2 mm. Linia cięcia powinna przebiegać wzdłuż linii napięcia skórnego. Zszywanie ran polega na dokładnym zbliżeniu przeciwległych brzegów i założeniu szwów, które usuwa się po 7–10 dniach. Zabieg usunięcia takiej zmiany skórnej trwa kilkadziesiąt minut, nie wymaga hospitalizacji. Po zdjęciu szwów można również stosować np. żele silikonowe, zapobiegające tworzeniu się bliznowców.
Dbamy o Twoje zdrowie – także poprzez rzetelne informacje. Dlatego artykuły na naszej stronie są tworzone przez zespół specjalistów: lekarzy, fizjoterapeutów, dietetyków oraz doświadczonych redaktorów medycznych.
Nasi eksperci nie tylko dzielą się wiedzą teoretyczną – przekazują też praktyczne wskazówki oparte na swoim doświadczeniu zawodowym. Piszą o tym, co naprawdę ważne dla Twojego zdrowia: od profilaktyki, przez diagnostykę, po metody leczenia.
Stawiamy na przejrzystość, dlatego pod każdym artykułem znajdziesz bibliografię i źródła. W ten sposób wspieramy Cię w podejmowaniu świadomych decyzji dotyczących Twojego zdrowia.
Redakcja NNZobacz artykuły tego autoraPodziel się z innymi
Udostępnij artykuł w social-mediach.
Facebook - Link otwiera się w nowej karcieInstagram - Link otwiera się w nowej karcieTwitter - Link otwiera się w nowej karcieŹródła:
O. Braun-Falco, G. Plewig, H.H. Wolff i wsp., Zmiany melanocytowe, [w:] W. Gliński, H. Wolska (red.), Dermatologia, t. 2, Czelej, Lublin 2004, s. 1419–1463.
E. Kowalska-Olędzka, L. Rudnicka, Znamiona barwnikowe i czerniaku dzieci, „Pediatria po Dyplomie” 2011, t. 15, nr 3, s. 83–89.
M. Mackiewicz-Wysocka, Obraz kliniczny i postępowanie w wypadku wybranych rodzajów znamion barwnikowych, „Przewodnik Lekarski” 2006, nr 7, s. 100–107.
S. Jabłońska, T. Chorzelski, Choroby skóry, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2002.
Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych na stronie zdrowie.nn.pl należy skonsultować ich treść z lekarzem. Zdrowie.nn.pl dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów była najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.
