Sfinkterotomia odbytu – na czym polega? W jakich schorzeniach pomaga?

Sfinkterotomia odbytu to procedura medyczna, mająca znaczący wpływ na jakość życia pacjentów dotkniętych różnymi schorzeniami odbytu. Czym dokładnie jest ta procedura i w jakich schorzeniach może pomóc?

Czym jest sfinkterotomia odbytu?

Sfinkterotomia odbytu to procedura medyczna, mająca na celu przywrócenie prawidłowej funkcji odbytu poprzez rozluźnienie lub usunięcie napięcia w mięśniowym pierścieniu w okolicy odbytu. Ten rodzaj zabiegu jest stosowany w przypadkach, gdy pacjent cierpi na przewlekłe problemy z wypróżnianiem lub inne trudności związane z kontrolą ruchów jelitowych. Sfinkterotomia jest wykonywana za pomocą różnych technik, takich jak chirurgia tradycyjna lub zaawansowane techniki endoskopowe.

Poprzez rozluźnienie mięśni zwieracza odbytu, procedura ma ułatwić proces defekacji i poprawić jakości życia pacjenta, szczególnie w przypadku osób cierpiących na schorzenia, takie jak: przewlekła zaparcie czy szczeliny odbytu. Sfinkterotomia odbytu jest przeprowadzana przez specjalistów i wymaga dokładnej oceny oraz dostosowania do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Sfinkterotomia odbytu – jakie schorzenia leczy?

Sfinkterotomia odbytu jest procedurą stosowaną w leczeniu różnych schorzeń związanych z trudnościami w wypróżnianiu i kontrolą odbytu. Sfinkterotomia odbytu jest pomocna przy takich schorzeniach jak:

1. szczeliny odbytu (pęknięcie lub niewielka rana w błonie śluzowej) – sfinkterotomia pomaga w zmniejszeniu bólu i przyspieszeniu procesu gojenia;

2. ropień odbytuLink otwiera się w nowej karcie;

3. przewlekłe zaparcie: gdy przewlekłe zaparcie jest spowodowane nadmiernym napięciem zwieracza odbytu, sfinkterotomia poprawi zdolność do defekacji;

4. zespół napięcia mięśniowego odbytu (AMS) – procedura jest często stosowana u pacjentów cierpiących na AMS, co pomaga w rozluźnieniu nadmiernie napiętych mięśni zwieracza odbytu.

Sfinkterotomia odbytu nie jest odpowiednia dla wszystkich pacjentów. Każdy przypadek jest oceniany indywidualnie przez lekarza specjalistę. Procedura ta jest stosowana wtedy, gdy inne metody leczenia okazują się nieskuteczne lub niepraktyczne i zawsze wymaga dokładnej konsultacji z lekarzem.

1. Dowiedz się, czym jest guzek wartowniczy i jakie są metody leczenia.Link otwiera się w nowej karcie

Na czym polega sfinkterotomia endoskopowa?

Sfinkterotomia endoskopowa to procedura medyczna wykonywana za pomocą endoskopu. Polega na rozcięciu mięśniowego pierścienia zwieracza wewnętrznego odbytu (analnego).

Podczas procedury lekarz wprowadza cienki, elastyczny endoskop przez odbyt pacjenta. Endoskop jest wyposażony w kamerę i źródło światła, co umożliwia dokładną wizualizację obszaru zwieracza. Następnie, za pomocą odpowiednich narzędzi chirurgicznych dostępnych przez endoskop, lekarz przecina lub rozluźnia mięśnie zwieracza. To powoduje rozszerzenie odbytu i poprawę przepływu treści przez ten obszar. Procedura ta jest stosunkowo mało inwazyjna, co oznacza, że okres rekonwalescencji jest zazwyczaj krótki. 

Powikłania po sfinkterotomii endoskopowej

Sfinkterotomia endoskopowa jest stosunkowo bezpieczną procedurą, ale – jak wiele innych zabiegów medycznych – wiąże się z potencjalnymi powikłaniami. Kilka z nich obejmuje:

1. ból i dyskomfort – po zabiegu pacjent odczuwa ból lub dyskomfort, jednak jest to tymczasowe i zwykle mija po przyjęciu tabletek przeciwbólowych;

2. krwiak – w niektórych przypadkach występuje niewielki krwiak w okolicach odbytu, co jest zazwyczaj łagodne i samoistnie się wchłania;

3. ryzyko wystąpienia infekcji w miejscu zabiegu. W przypadku pojawienia się objawów takich jak gorączka, zaczerwienienie lub obrzęk, konieczna bywa konsultacja z lekarzem;

4. zaburzenia sfinktera – w wybranych przypadkach dochodzi do nadmiernego osłabienia mięśni zwieracza odbytu, co może prowadzić do problemów z kontrolą wypróżnień;

5. niewielkie krwawienie z odbytu, zazwyczaj krótkotrwałe;

6. nietrzymanie gazów lub kału – dolegliwość pojawia się w bardzo rzadkich przypadkach. 

Powikłania po sfinkterotomii endoskopowej są stosunkowo rzadkie, a korzyści z tej procedury zazwyczaj przewyższają potencjalne ryzyko. Każdy przypadek jest oceniany indywidualnie przez lekarza, który ma obowiązek poinformować Cię o potencjalnych zagrożeniach, a także korzyściach związanymi z procedurą.

1. Dowiedz się, jak objawia się polip odbytu i jak należy go leczyć.Link otwiera się w nowej karcie

Na czym polega zabiegowa sfinkterotomia odbytu?

Zabiegowa, czyli chirurgiczna sfinkterotomia, polega na dokładnym przecięciu mięśniowego pierścienia zwieracza wewnętrznego odbytu kontrolującego wypróżnianie. Operację wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, miejscowym lub podpajęczynówkowym. Zależy to od oceny anestezjologa i od indywidualnych potrzeb pacjenta.

Podczas sfinkterotomii chirurgicznej chirurg dokonuje nacięcia mięśniowego pierścienia zwieracza, co prowadzi do jego rozluźnienia. Istnieją dwie główne metody wykonywania sfinkterotomii: otwarta i zamknięta. W przypadku otwartej sfinkterotomii, specjalista dokonuje nacięcia skóry bocznie od zmiany, oddziela włókna mięśni zwieracza wewnętrznego i zewnętrznego oraz przeprowadza niewielkie nacięcie mięśnia zwieracza wewnętrznego przy pomocy elektrokoagulacji lub nożyczek. Metoda zamknięta polega na przeprowadzeniu mniejszego nacięcia i wprowadzeniu pod skórę ostrza noża przecinającego mięsień.

Farmakologiczna sfinkterotomia odbytu

Farmakologiczna sfinkterotomia odbytu to innowacyjna metoda leczenia schorzeń związanych z mięśniami zwieracza wewnętrznego odbytu, takich jak zespół napięcia mięśniowego odbytu (AMS) czy przewlekłej szczeliny odbytu. W przeciwieństwie do tradycyjnej sfinkterotomii chirurgicznej, ta procedura polega na wykorzystaniu farmakologicznych metod relaksacji mięśni, aby zmniejszyć napięcie mięśni zwieracza.

W ramach farmakologicznej sfinkterotomii, pacjentowi podawane są leki rozluźniające mięśnie zwieracza wewnętrznego odbytu. To ułatwia proces wypróżniania oraz zmniejsza ból i dyskomfort związane z napięciem mięśniowym. Farmakologiczna sfinkterotomia jest stosunkowo nową i mniej inwazyjną metodą leczenia w porównaniu do jej tradycyjnej, chirurgicznej formy. 

Wybór odpowiedniej terapii i metody zależy od indywidualnych potrzeb pacjenta oraz oceny lekarza specjalisty.

Źródła:

1. I.H. Gardner, R. V. Siddharthan, V. L. Tsikitis, Benign anorectal disease: hemorr-hoids, fissures, and fistulas. Ann Gastroenterol. , 2020; 33(1): 9–18.

2. D.W. Mapel, M. Schum, A. Von Worley, The epidemiology and treatment of anal fissures in a population-based cohort, BMC Gastroenterol, 2014; 14: 129.

3. J. S. Beaty, M. Shashidharan, Anal Fissure. Clin Colon Rectal Surg. , 2016; 29(1): 30–37.

4. T. Marek, Wskaźniki jakości w endoskopowej cholangiopankreatografii wstecznej – wytyczne Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii i Towarzystwa Chirurgów Polskich, 2015.

Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych na stronie zdrowie.nn.pl należy skonsultować ich treść z lekarzem. Zdrowie.nn.pl dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów była najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.