Łojotokowe zapalenie skóry twarzy – jak je leczyć?

Łojotokowe zapalenie skóry twarzy należy do częstych chorób skóry. Razem z trądzikiem pospolitym i różowatym tworzy grupę chorób łojotokowych. Sprawdź, jakie objawy towarzyszą wypryskowi łojotokowemu. Dowiedz się, w jaki sposób złagodzić te dolegliwości i ograniczyć ryzyko nawrotu choroby.

Łojotokowe zapalenie skóry twarzy – co to za choroba?

Łojotokowe zapalenie skóry twarzy to przewlekła i nawracająca choroba skóry. Zazwyczaj pojawia się w okresie dojrzewania, choć może się rozwinąć w każdym wieku. Typowymi objawami łojotokowego zapalenia skóryLink otwiera się w nowej karcie są wykwity złuszczające (powierzchowne, drobnopłatkowe złuszczanie albo tworzenie się pokładów żółtych, tłustych łusek) oraz rumień na twarzyLink otwiera się w nowej karcie. W ciężkich przypadkach wyschnięta warstwa martwego naskórka z dużą ilością łoju tworzy trudną do usunięcia skorupę. Zmianom skórnym może towarzyszyć świą o różnym nasileniu. Schorzenie to nie jest groźne dla zdrowia, jednak problematyczne z uwagi na nieestetyczny wygląd. Dlatego jeśli podejrzewasz u siebie łojotokowe zapalenie skóry twarzy, najlepiej skonsultuj się z lekarzem dermatologiem.

Do zaostrzenia objawów łojotokowego zapalenia skóry dochodzi zwłaszcza w okresie jesienno-zimowym, pod wpływem stresu, podczas przebywania w klimatyzowanych pomieszczeniach, w związku ze stosowaniem niektórych leków (np. antybiotyków), w przebiegu chorób układowych z gorączką. 

Specjaliści nie określili jak dotąd przyczyn łojotokowego zapalenia skóry twarzy. Wymieniają jednak możliwe czynniki wyzwalające tę chorobę, do których należą m.in.:

• stres, zmęczenie,

• używanie kosmetyków zawierających alkohol,

• niedostateczną higienę,

• łojotok,

• zakażenie HIV,

• trądzik zwyczajny,

• choroby neurologiczne, stan po udarze, chorobę Parkinsona,

• otyłość, nadużywanie alkoholu, nieprawidłowe odżywianie.

• Dowiedz się więcej na temat łojotokowego zapalenia skóry głowyLink otwiera się w nowej karcie.

Gdzie najczęściej spotykana jest skóra łojotokowa na twarzy?

Łojotok na twarzy można zaobserwować najczęściej w obrębie tzw. strefy T. To obszar na twarzy, który kształtem przypomina literę T. Jest problematyczny z uwagi na zwiększoną produkcję sebum przez gruczoły łojowe. Litera T układa się następująco: jej daszek to czoło na szerokości, nóżka to linia od środka czoła przez nos aż po brodę. Stąd zazwyczaj specjaliści stwierdzają łojotokowe zapalenie skóry na nosie, brodzie i czole. Pamiętaj, że istnieją wyjątki od strefy T. Łojotok przybrać może również postać odwróconego H – zajmuje wówczas obszar czoła, nosa i części policzków.

• Sprawdź, czym jest nużycaLink otwiera się w nowej karcie i jakie objawy towarzyszą tej chorobie.

Łojotokowe zapalenie skóry twarzy – jak je leczyć?

Leczenie łojotokowego zapalenia skóry twarzy ma na celu ograniczenie wzmożonego wydzielania łoju, zredukowanie odczynu zapalnego, podrażnienia, a tym samym poprawę wyglądu skóry, oraz zmniejszenie ryzyka nawrotów choroby. Sposób leczenia ustalany jest przez dermatologa. To specjalista z zakresu chorób skóry i jej przydatków – włosów i paznokci. Sposób leczenia łojotokowego zapalenia skóry twarzy dostosowywany jest do nasilenia zmian. Specjaliści podkreślają, że zbyt intensywna terapia mogłaby zaostrzyć przebieg choroby – dać efekt odwrotny od zamierzonego. 

Podstawą leczenie łojotokowego zapalenia skóry twarzy jest farmakoterapia. Głównie stosowane są preparaty miejscowe. Mogą mieć one postać maści, kremów, żeli itd. Lekiem pierwszego rzutu są inhibitory kalcyneuryny. Środki te znane są z działania immunomodulującego (wzmacniają odporność) i przeciwzapalnego. Jeśli nie przyniosą one zadowalającego efektu, to do leczenia wprowadzone zostają leki drugiego rzutu – kortykosteroidy.

Z uwagi na ryzyko powikłań u osób z delikatną skórą twarzy (m.in. z atrofią skóry, teleangiektazjami) kortykosteroidy, mimo że działają szybciej, powinny być traktowane jako rozwiązanie awaryjne. Lekarz wybiera preparaty o najniższej sile działania. Niekiedy realizowana jest terapia przerywana. Wszystko po to, aby zmniejszyć ryzyko działań niepożądanych.

Łojotokowe zapalenie skóry twarzy na ogół udaje się opanować lekami stosowanymi miejscowo. W ciężkich przypadkach specjalista podejmuje decyzję o leczeniu ogólnym. Wykorzystywane są w nim takie środki, jak m.in.: itrakonazol, flukonazol, retinoid w niskiej dawce.

Łojotokowe zapalenie skóry twarzy – pielęgnacja i dieta

Pielęgnacja jest bardzo ważna przy łojotokowym zapaleniu skóry twarzy. Unikaj zbyt intensywnego usuwania warstwy łojowej i stosowania kosmetyków, które mogą podrażnić wrażliwą skórę. Wybieraj łagodne i nawilżające dermokosmetyki, w których składzie znajdują się m.in.: cynk, witaminy z grupy B, kwas hialuronowy, olej tamanuLink otwiera się w nowej karcie lub inne źródła kwasów tłuszczowych. Zaletą dermokosmetyków jest brak sztucznych barwników oraz substancji, takich jak aromaty zapachowe. Takie preparaty zapewniają delikatne oczyszczenie z martwych komórek naskórka, łagodzą podrażnienie, działają przeciwzapalnie, zwalczają chorobotwórcze patogeny i wzmacniają naturalną barierę ochronną skóry. Mają one postać emulsji, kremów, maści, pianek czy żeli.

Aby skutecznie usunąć z twarzy zanieczyszczenia i nadmiar łoju, możesz zdecydować się na dwuetapowe oczyszczanie – wybierz olejek do demakijażu jako pierwszy etap, a następnie delikatny żel do mycia twarzy, aby usunąć pozostałości tłustego filmu. Pamiętaj o tonizowaniu, dzięki któremu możliwe jest szybsze wyrównanie naturalnego pH skóry i poprawa wchłaniania substancji aktywnych, które aplikujesz na skórę.

Zadbaj o odpowiednie nawodnienie organizmu i dietę. Unikaj alkoholu, ostrych przypraw, mocnej kawy i herbaty, przetworów zawierający ocet. Dodatkowo zrezygnuj z pokarmów wzmagających wydzielanie łoju, zwłaszcza ze słodyczy, smażonych i tłustych potraw. Wybieraj produkty bogate w selen, cynk i witaminy z grupy B.

Źródła:

1. A. Buczek, D. Wcisło-Dziadecka, K. Sierant i wsp., Co nowego w etiologii i terapii łojotokowego zapalenia skóry, „Postępy Nauk Medycznych” 2018, t. XXXI, nr 1A, s. 49–54.

2. E. Trznadel-Grodzka, E. Tyc-Zdrojewska, A. Kaszuba, Choroby łojotokowe, [w:] Z. Adamski, A. Kaszuba (red.), Metody diagnostyczne w dermatologii, wenerologii i mikologii lekarskiej, t. II, Czelej, Lublin 2015, s. 235–247.

Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych na stronie zdrowie.nn.pl należy skonsultować ich treść z lekarzem. Zdrowie.nn.pl dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów była najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.