Miedniczka nerkowa – co to jest? Przyczyny poszerzenia miedniczki nerkowej
Miedniczka nerkowa to element budujący początek dróg moczowych. Jej zadaniem jest odprowadzenie moczu z nerek do moczowodu. Poszerzenie miedniczki nerkowej to niepożądany stan. Sprawdź, co może go powodować. Dowiedz się, na podstawie jakich badań lekarz ustala przyczyny poszerzenia miedniczki nerkowej.
Miedniczka nerkowa – co to jest?
Miedniczka nerkowa jest początkowym odcinkiem dróg moczowych. Zbudowana jest z błony zewnętrznej-łącznotkankowej, błony mięśniowej, błony śluzowej. Narząd ten posiada z reguły lejkowaty lub workowaty kształt. Szerokość miedniczki nerkowej nie powinna przekraczać 20 mm. Górna jej część umiejscowiona jest we wnęce nerki, a zwężając się, przechodzi w moczowód. Znajduje się na wysokości przestrzeni pomiędzy wyrostkami żebrowymi I i II kręgu lędźwiowego.
Miedniczka nerkowa stanowi zbiornik moczu, który odprowadzany jest z rdzenia nerki. Funkcją miedniczki nerkowej jest odprowadzanie moczu z nerki do moczowodu. Stąd jest prowadzony do pęcherza moczowego i cewki moczowej, a następnie wydalany.
Powiększona miedniczka nerkowa – przyczyny
Poszerzenie miedniczki nerkowej to stan niepożądany. Bywa związany z nieprawidłowością rozwojową, taką jak np.:
zwężenie połączenia miedniczkowo-moczowodowego,
ureterocele, czyli wrodzona wada układu moczowego charakteryzująca się zwężeniem moczowodu w miejscu ujścia do pęcherza,
torbielowate poszerzenie odcinka moczowodu ponad miejscem zwężenia,
refluks pęcherzowo-moczowodowy. To rzadka wada rozwojowa polegająca na poszerzeniu układu kielichowo-miedniczkowego na skutek niepełnego rozwoju układu moczowegoLink otwiera się w nowej karcie. Może występować po jednej lub po obu stronach i częściej dotyczy płodów płci męskiej.
Zazwyczaj jednak poszerzenie miedniczki nerkowej jest wynikiem nabytej przeszkody w odpływie moczu z nerki. Często jest wynikiem kamicy nerkowejLink otwiera się w nowej karcie, choroby nowotworowej, martwicy brodawek nerkowych, choroby pasożytniczej czy infekcji. Tzw. odmiedniczkowe zapalenie nerek jest zazwyczaj konsekwencją nieleczonych lub źle leczonych infekcji dolnych dróg moczowych. Wywołane jest w większości przypadków zakażeniem bakterią z gatunki Escherichia coli. Do grupy ryzyka zapalenia miedniczek nerkowych należą osoby z:
cukrzycą,
dną moczanową,
powiększeniem prostaty,
kamicą nerkową,
chorobą refluksową.
Dodatkowo z takimi przypadłościami walczą pacjenci po długotrwałym cewnikowaniu lub przebyciu zabiegów na drogach moczowych.
Odmiedniczkowe zapalenie nerek
Odmiedniczkowe zapalenie nerek ma charakter ostry lub przewlekły. Postaci przewlekłej towarzyszy mało dolegliwości lub nie ma ich wcale, do momentu aż dojdzie do nieodwracalnego uszkodzenia nerek. Do zapalenia przewlekłego dochodzi w wyniku powstania blizn w nerce po nieleczonym lub zbyt późno leczonym ostrym odmiedniczkowym zapaleniu nerek.
W ostrym odmiedniczkowym zapaleniu nerek obserwuje się takie objawy, jak:
podwyższona temperatura ciała,
ból na wysokości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, promieniujący do pachwiny,
parcie na pęcherz, pieczenie i ból podczas oddawania moczu, krwiomocz,
nudności, wymioty,
ogólne osłabienie,
wzrost ciśnienia tętniczego krwi.
Rozpoznawanie przyczyn powiększenia miedniczki nerkowej
Z jakimikolwiek problemem układu moczowegoLink otwiera się w nowej karcie zgłoś się do urologa lub nefrologa. Diagnostyka przyczyn powiększenia miedniczki nerkowej rozpoczyna się od szczegółowo przeprowadzonego wywiadu medycznego i badania przedmiotowego, które skupia się na jamie brzusznej. Lekarz zleca badanie ogólne moczu oraz badania laboratoryjne. Dzięki nim udaje się określić czynność wydalniczą nerek – oznacza się stężenie mocznika i kreatyniny w surowicy. Przeprowadza się posiew moczu, aby sprawdzić, czy dolegliwości są spowodowane przez bakterie i jakie gatunki są obecne. To pozwala dobrać odpowiednie antybiotyki. Lekarz zleci też morfologię krwi i oznaczenie wskaźników stanu zapalnego – OB (odczyn Biernackiego) i CRP (białko C-reaktywne).
Szczegółowych informacji dostarczają badania obrazowe. W pierwszej kolejności wykonywana jest ultrasonografia. Stwierdzenie nieprawidłowości w tym badaniu jest wskazaniem do urografii i tomografii komputerowej. Badania te pozwolą na ustalenie przyczyny powiększonej miedniczki nerkowej i zaplanowanie procesu leczenia.
Leczenie powiększonych miedniczek nerkowych
Terapia opracowywana jest indywidualnie do potrzeb pacjenta. Jej podjęcie jest konieczne, ponieważ nieprawidłowe działanie układu moczowego wiąże się z szeregiem powikłań – od nietrzymania moczu, po zatrucie organizmu. W odmiedniczkowym zapaleniu nerek stosowana jest antybiotykoterapia i odpowiednie nawodnienie organizmu, po to aby nasilić wypłukiwanie bakterii z układu moczowego. Choremu trzeba zapewnić odpoczynek – powinien ograniczyć wzmożoną aktywność fizyczną. Ważne jest regularne opróżnianie pęcherza moczowego i dbanie o higienę osobistą. Niekiedy podawane są dodatkowe leki, np. środki przeciwgorączkowe, zakwaszające mocz czy obniżające ciśnienie tętnicze.
Zapewnij sobie wsparcie w powrocie do zdrowia
Dbamy o Twoje zdrowie – także poprzez rzetelne informacje. Dlatego artykuły na naszej stronie są tworzone przez zespół specjalistów: lekarzy, fizjoterapeutów, dietetyków oraz doświadczonych redaktorów medycznych.
Nasi eksperci nie tylko dzielą się wiedzą teoretyczną – przekazują też praktyczne wskazówki oparte na swoim doświadczeniu zawodowym. Piszą o tym, co naprawdę ważne dla Twojego zdrowia: od profilaktyki, przez diagnostykę, po metody leczenia.
Stawiamy na przejrzystość, dlatego pod każdym artykułem znajdziesz bibliografię i źródła. W ten sposób wspieramy Cię w podejmowaniu świadomych decyzji dotyczących Twojego zdrowia.
Redakcja NNZobacz artykuły tego autoraPodziel się z innymi
Udostępnij artykuł w social-mediach.
Facebook - Link otwiera się w nowej karcieInstagram - Link otwiera się w nowej karcieTwitter - Link otwiera się w nowej karcieŹródła:
A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka, tom II, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2012.
Słownik tematyczny. Biologia, cz. 2, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011.
A. Szmigielska, G. Krzemień, M. Bombińska i wsp., Wodonercze czy kielichonercze – diagnostyka różnicowa zastoju moczu w układzie moczowym, “ Annales Academiae Medicae Silesiensis” 2017, nr 71, s. 62-65.
Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych na stronie zdrowie.nn.pl należy skonsultować ich treść z lekarzem. Zdrowie.nn.pl dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów była najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.
