Bruzdogłowiec szeroki – czym jest, jak dochodzi do zarażenia i jak się z niego wyleczyć?

Bruzdogłowiec szeroki jest tasiemcem, który osiąga rozmiary sięgające nawet 15–20 metrów długości. Do infestacji pasożytem następuje w sytuacji, gdy człowiek spożywa surowe, nieprawidłowo ugotowane lub niewłaściwie przygotowane mięso ryb, zawierające jego larwy. Czym objawia się infestacja bruzdogłowcem szerokim i jak ją wyleczyć?

Czym jest bruzdogłowiec szeroki?

Bruzdogłowiec szeroki (diphyllobothrium latum) to duży tasiemiec, znany także jako tasiemiec rybny lub tasiemiec dorsza. Jest to pasożytLink otwiera się w nowej karcie rozpowszechniony w rejonach, w których konsumuje się surowe lub niedogotowane ryby, zwłaszcza w krajach o klimacie chłodnym, jak Skandynawia, Rosja czy Ameryka Północna. 

• Przeczytaj więcej na temat tasiemca nieuzbrojonegoLink otwiera się w nowej karcie.

Ludzie zarażają się bruzdogłowcem, spożywając surowe lub słabo przetworzone ryby, zawierające larwy tego tasiemca. Po dostaniu się do organizmu człowieka, larwy przekształcają się w dorosłe postacie i przyczepiają się do błony śluzowej jelita cienkiego. Bruzdogłowiec szeroki osiąga nawet kilka metrów długości. Zarażenie tasiemcem dorsza nierzadko prowadzi do niedoborów witamin, zwłaszcza witaminy B12, co z kolei skutkuje anemią i innymi problemami zdrowotnymi.

Bruzdogłowiec szeroki – skąd się bierze?

Bruzdogłowiec szeroki to tasiemiec rybny. Jego cykl rozwojowy obejmuje kilka etapów. Rozpoczyna się od dorosłych postaci tasiemca żyjących w jelicie cienkim ssaków drapieżnych, takich jak niedźwiedzie lub lisy. Dorosłe tasiemce produkują jaja, które są wydalane z organizmu żywiciela do środowiska wraz z kałem. W wodzie lub na wilgotnej ziemi jaja te mogą rozwijać się w larwy. Larwy z kolei zarażają różne gatunki ryb słodkowodnych, głównie w rejonach o chłodnym klimacie. 

Po spożyciu zakażonych ryb przez człowieka, larwy tasiemca rozwijają się w organizmie, przytwierdzają się do ściany jelita cienkiego. Tam dorastają do dojrzałych postaci tasiemca, osiągają znaczne rozmiary i przyczyniają się do niedoborów witamin, zwłaszcza witaminy B12. Cykl życiowy bruzdogłowca szerokiego kończy się, gdy dorosłe tasiemce są usuwane z organizmu lub w przypadku podjęcia leczenia przeciwpasożytniczego.

Bruzdogłowiec szeroki – objawy

Zakażenie bruzdogłowcem u wielu osób przebiega bezobjawowo, co oznacza, że chory nie jest świadomy, że w jego ciele rozwija się tasiemiec. Pasożyt podrażnia ściany jelita, a to może prowadzić do różnorodnych objawów ze strony układu pokarmowegoLink otwiera się w nowej karcie. Oto kilka z nich:

• biegunka – bywa uciążliwa i przewlekła;

• wzdęcia i bóle brzucha;

• nudności;

• niedokrwistośćLink otwiera się w nowej karcie – konkurencja między tasiemcem a organizmem gospodarza o witaminę B12 zwykle kończy się niedoborem tej witaminy, co z kolei skutkuje anemią;

• przewlekłe zmęczenie i osłabienie;

• utrata masy ciała;

• zapalenie dróg żółciowych.

• Przeczytaj także na temat SIBOLink otwiera się w nowej karcie.

Pamiętaj, że każdy zakażony może odczuwać różne objawy i nie zawsze występują wszystkie wymienione symptomy. 

• Przeczytaj więcej na temat objawów inwazji pasożytów ludzkichLink otwiera się w nowej karcie (w tym m.in. włosogłówkiLink otwiera się w nowej karcie, Balantidum coliLink otwiera się w nowej karcie)

Bruzdogłowiec szeroki – diagnostyka

Diagnostyka zakażenia bruzdogłowcem szerokim jest istotnym krokiem w identyfikacji tej infekcji i wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Istnieją różne metody diagnostyczne ułatwiające wykrycie obecności tasiemca dorsza w Twoim organizmie.

Jednym z najczęstszych sposobów diagnostyki bruzdogłowca szerokiego jest badanie kału w celu wykrycia obecności jaj pasożyta. Stwierdza się to zazwyczaj podczas badań pod mikroskopem. Ta metoda nie zawsze bywa skuteczna, ponieważ jaja nie są obecne we wszystkich przypadkach infekcji.

Badanie poziomu witaminy B12 we krwi zwykle pomaga w diagnozie, ponieważ niedobór tej witaminy jest charakterystycznym objawem zakażenia. Niski poziom B12 wskazuje na potencjalne problemy zdrowotne związane z bytem tasiemca.

W wybranych przypadkach lekarz zleci badania obrazowe, takie jak gastroskopia lub kolonoskopia, aby potwierdzić obecność pasożyta w jelitach lub dowiedzieć się o ewentualnych uszkodzeniach lub zmianach w przewodzie pokarmowym. Dodatkowo, specjalista zapyta pacjenta o objawy i historię jego diety oraz ewentualnych podróży do obszarów, w których zarażenie bruzdogłowcem jest bardziej powszechne.

Po potwierdzeniu diagnozy zakażenia tasiemcem, lekarz wdroży odpowiednie leczenie przeciwpasożytnicze, prowadzące zazwyczaj do eliminacji pasożyta i poprawy stanu zdrowia pacjenta.

Jak się pozbyć bruzdogłowca szerokiego z organizmu?

Pozbycie się bruzdogłowca szerokiego z organizmu jest możliwe dzięki odpowiedniemu leczeniu przeciwpasożytniczym. Główne kroki prowadzące do jego eliminacji obejmują:

1. Leczenie farmakologiczne – najważniejszym etapem jest podanie leków przeciwpasożytniczych, takich jak prazykwantel lub niklozamid. Te leki działają na pasożyta, powodując jego paraliż i pozwalając na jego usunięcie z organizmu przez procesy trawienne. Leczenie farmakologiczne jest zwykle skuteczne i trwa krótko;

2. Leczenie niedoborów – w przypadku niedoborów witaminy B12 lekarz zaleci suplementację tej witaminy w celu przywrócenia odpowiednich poziomów w organizmie;

3. Monitorowanie – po leczeniu lekarz najprawdopodobniej zleci kolejne badania, aby upewnić się, że tasiemiec został skutecznie wyeliminowany i że poziom witaminy B12 wraca do normy;

4. Unikanie ponownej infekcji – ważne jest, aby nie spożywać surowych lub niedogotowanych ryb, które mogą zawierać larwy tasiemca dorsza. Staranne mycie rąk i dokładna obróbka termiczna ryb są kluczowe w zapobieganiu kolejnym przypadkom infestacji.

Leczenie zakażenia bruzdogłowcem szerokim jest zazwyczaj skuteczne i prowadzi do pełnego wyleczenia, o ile zostanie zdiagnozowane i wdrożone odpowiednio wcześnie.

lek. Agnieszka Żędzian

Lekarz, absolwentka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Doświadczenie zdobywała, pracując w Klinice Gastroenterologii i Chorób Wewnętrznych Uniwersyteckiego Szpitalu Klinicznego w Białymstoku. W pracy z pacjentem stara się zawsze indywidualnie podejść do jego problemu oraz, korzystając ze swojej wiedzy i doświadczenia, postawić właściwą diagnozę. Aby skutecznie pomagać pacjentom, systematycznie podnosi swoje kwalifikacje, biorąc udział w licznych szkoleniach i konferencjach naukowych.

lek. Agnieszka ŻędzianZobacz artykuły tego autora

Podziel się z innymi

Udostępnij artykuł w social-mediach.

Facebook - Link otwiera się w nowej karcieInstagram - Link otwiera się w nowej karcieTwitter - Link otwiera się w nowej karcie

Źródła:

1. G. Virella, Mikrobiologia i choroby zakaźne, Wydawnictwo Urban & Partner, Wrocław 2000.

2. J. Morozińska-Gogol, Parazytologia medyczna. Kompendium, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2016.

Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych na stronie zdrowie.nn.pl należy skonsultować ich treść z lekarzem. Zdrowie.nn.pl dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów była najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.